Het is nog vroeg. Ik lig beneden in de speelkamer. Tijd voor mezelf. Net een korte yoga oefening gedaan en nu een begeleide meditatie. Opeens hoor ik van boven “Mamaaaaa”. En nog een keer duidelijker “Mamaaaaaa”. Ik hoor intens verdriet. Ik sta op en luister onder aan de trap.“Papaaaaa” is het inmiddels. Man weet dat ik beneden lig en met troostende woorden loopt hij naar de slaapkamer van onze jongste toe. Mijn moederhart kan echt niet anders dan ook naar boven lopen.
Meegenomen naar ons grote bed blijft hij ontroostbaar, de pijn is van zijn kleine witte gezicht af te lezen. Ogen stijf dicht geknepen.“We zijn hier lieverd, heb je een nare droom?” Een verdrietige jaaaaaaaaaaa, is het antwoord. “Papa is hier, mama is hier en je ligt veilig in ons bed, kom maar…” Na 5 minuutjes worden de tranen minder en probeer ik meer te weten te komen over zijn droom door vragen te stellen. Maar die stelt hij niet op prijs. “Ik wil het niet vertellen mama”. Duidelijk. Nog 10 minuten liggen we zo. Man staat inmiddels onder de douche en hij is gekalmeerd. Ik zeg dat ik weer naar beneden ga voor een meditatie nu hij weer rustig is. “Is goed, ik ben ok”en hij staat ook op.
Ik lig weer beneden in de speelkamer. De geleide meditatie staat aan. Ik kan me moeilijk overgeven. Want mijn hoofd en lijf zijn nog bij de pijn van ons kleinste mannetje. Ik voelde schaamte en intens verdriet bij hem. Misschien is het wel iets met de dood. Want met zijn 7 jaar oud is hij al meerdere malen geconfronteerd met afscheid en verlies. In 2019 is zijn opa, mijn vader, overleden door ziekte. Zijn oma, mijn moeder, overlijdt 10 weken later door ziekte en een wens om ook te gaan en 4 weken later ligt Haaienhap ineens stil in de kom, zijn goudvis. Waarvan het afscheid een mooie kopie was van het afscheid van opa en oma. Met een kist, in dit geval een luciferdoosje, heel lief gedaan door zijn 16 jarige broer. Bloemen ernaast en muziek erbij, Beyond the Sea uit Finding Nemo kozen we. En een afscheidsbriefje: “Ik ga je heel erg missen, goeie reis, blub blub”. 2019 was intens.
En toen kwam 2020. Voor hem net als voor ons, bij vlagen surreëel en gelinkt aan angst en dood. Een stampvoetende “Neeeeee, ik ga niet mee boodschappen doen!” was tijdens de eerste lockdown meer dan eens het antwoord. En als ik dan doorvroeg, was de redenatie dat hij niet meewilde omdat hij bang was om Corona te krijgen. Want als hij het zou krijgen, dan zouden andere opa en oma van 80+ het ook krijgen. En dan zou hun dood zijn schuld zijn. Tranen met tuiten. Ook toen heb ik de tijd genomen om zijn angst de ruimte te geven. Het is mijn laatste gedachte als ik me overgeef, diep ademhaal en mijn hand op mijn buik en hart leg. Daar ben ik weer. Op mijn yogamat. Hier en nu.
Ik hoor de deurklink. Hij komt heel zachtjes binnen. Trekt mijn dekentje iets omhoog en komt op mijn buik liggen. In stilte. Als de meditatie is afgelopen, draalt hij wat rond. Ik vraag of hij weer wat rustiger is. Ja, is het antwoord. En of ik nog wat mag vragen over zijn droom. Ik zie zijn gezicht iets vertrekken, maar het mag. Ik vraag of een van ons dood gaat in zijn droom. Hij schrikt en knikt bevestigend. “Schaam je je ervoor?” Een voorzichtige knik.“Is het in je droom jouw schuld?” Ja, en hij kijkt me aan. Mijn gevoel zegt dat het over z’n vader gaat.“Gaat papa in je droom dood?” Tranen rollen over z’n wangetjes. “Komt het door Corona?” Nee dat niet. Hij droomde dat mama, papa en hij aan het lasergamen waren. En onze lichamen hadden drie buizen. Een blauwe, een groene en een rode buis. En toen schoot hij papa in de rode buis, dood. En dat was niet de bedoe-hoe-ling. Hij hapt naar adem en komt bij me zitten.
Ik vertel hem over dromen. Dat elke droom een combinatie is van meerdere laatjes in zijn hoofd. Laatjes met gebeurtenissen en herinneringen in het echte leven. Een laatje met lasergamen als afscheid voor een vriendje. Een laatje met spelen en nerf schieten met papa. Een laatje met achter elkaar aanzitten met z’n broers. Een laatje met de dood van opa en oma. Met Haaienhap. Met Corona. Een laatje met zijn angst dat hij ook iemand ziek kan maken.
Ik vertel hem dat dromen verschillende laatjes in zijn hoofd kunnen opentrekken en dat er soms heel gekke dingen in zijn dromen kunnen voorkomen. Dat zijn hersenen allerlei gebeurtenissen verwerken als hij slaapt. En dat het ook goed is als alle laatjes open kunnen. Want als ze niet open mogen, dan worden sommige laatjes iets groter dan andere en dan nemen ze waarschijnlijk vaker dromen over. Ik vertel hem dat dromen niet echt zijn, maar wel heel echt lijken en dat sommige dromen heel erg fijn zijn en sommige niet. “Ja mama, dat zijn mijn nachtmerries”. Precies. Hij toont opgelucht. Het laatjes verhaal is geland. Hij staat op en zegt “Mama, zullen we een potje tafelvoetbal doen”. We zijn weer terug in het hier en nu.
Twee dagen later, als ik sta te koken, vraagt hij wat ik het leukste vond van de afscheidsfeestjes. Dus ik vraag wat hij bedoelt. En hij licht toe: “Op de afscheidsfeestjes van opa en oma vond ik de filmpjes het leukste.” Ik slik een keer extra en zeg “Ja dat kan ik me voorstellen, die vond ik ook heel mooi”. Zijn laatjes mochten even open. Hij loopt vrolijk de keuken uit. Ik denk aan mijn ouders en ik mis ze. Een traan rolt over mijn wangen. Mijn laatjes mogen ook even open.
More to read
Pillow Talk #8 Manu Keirse
Hoe kun je ruimte maken voor verdriet zodat je rustig kunt slapen? We hebben het over hoe je liefdevol met rouw en verlies kunt omgaan, wat die emoties met mensen doen en hoe je goed afscheid kunt nemen. Manu is klinisch psycholoog en rouw-en verliesdeskundige en...
Hoe kies je een goed hoofdkussen?
Wat is het beste hoofdkussen? Die vraag heb ik vaker gekregen. Kort gezegd, iedere slaper is anders en er is geen absoluut antwoord. Maar als je ligt te draaien en te woelen ’s nachts en je niet meer comfortabel op je kussen ligt, dan is het wel tijd voor een nieuwe....
Pillow Talk #7 Martijn Rodijk
Wat hebben sport en slaap met elkaar gemeen? Dit keer een gesprek met personal trainer Martijn Rodijk. We hebben het over het belang van rust en herstel van je lichaam voor je energieniveau en je (sport) prestaties. Maar ook over onze gezamenlijke passie, namelijk de...
Bewust beter uitgerust
© 2024 My Happy Sleeper Company